غریب آمده بودم غریب خواهم رفت
نچیده سیب به رویای سیب خواهم رفت

میان بوسه طنابی به دار می بافند
به گونه با گل سرخ فریب خواهم رفت

صدای خواب براحساس شهر می پیچید
وگفت با دل من بی نصیب خواهم رفت

ومرگ سهم تمام حیات حـّوا بود

چه قدر فاصله اینجاست بین آدمها

چه قدر عاطفه تنهاست بین آدمها

کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد

و او هنوز شکوفاست بین آدمها

کسی به نیت دل ها دعا نمی خواند

گاهی نفس به تیزی شمشیر می شود

از هرچه زندگیست دلت سیر می شود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت

گاهی چه زود فرصتمان دیر می شود

کاری ندارم آنکه کجایی چه می کنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی

آهنگ اشتیاق دلی درد مند را

شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق

آزار این رمیده ی سر در کمند را

سوختن با تو به پروانه شدن می ارزد
عشق این بار به دیوانه شدن می ارزد
گر چه خاکسترم و هم سفر باد ولی
جستجوی تو به بی خانه شدن می ارزد

كاش امشب عاشقی هم پا می گرفت

تشنگی هم طعم دریا می گرفت

كاش امشب كوچه های منتظر

سفر از فاصله ی دور حکایت دارد
خسته با رفتن احساس رفاقت دارد
چه صمیمانه به درگاه خدا گویم
که دلم از دوری دوست شکایت دارد

با بودن تو حال من اصلا خراب نیست
می خواهمت و بهتر از این انتخاب نیست

احساس می کنم که خدا قول داده است
دیگر در این جهان خبری از عذاب نیست

من پذیرفتم شکست خویش را

پندهای عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

این شعرها دیگر برای هیچ کس نیست

نه! در دلم انگار جای هیچ کس نیست

آنقدر تنهایم که حتی دردهایم

دیگر شبیهِ دردهای هیچ کس نیست

حتی نفس‌های مرا از من گرفتند

من مرده‌ام در من هوای هیچ کس نیست

دنیای مرموزی‌ست ما باید بدانیم

که هیچ‌کس اینجا برای هیچ‌کس نیست

باید خدا هم با خودش روراست باشد

وقتی که می‌داند خدای هیچ‌کس نیست

هرگز از یادم نرفت رویای تو

گم نشد در قلب من سودای تو

 سر به دیوار کسی تکیه نکرد

چشم به جز در سجده ات گریه نکرد

تیر عشقت جز به قلب من نخورد

سحر چشمانت به جز روحم نبرد

 یک نفس بی تو دلم طاقت نداشت

جز گل عشقت به قلب من نکاشت

 در دلم جز اسم تو چیزی نبود

گر تو تنهایم گذاری پس چه سود

 واژه های شعر خاک پای توست

مرگ شعرم دیدن غم های توست

 سال ها مرغ دلم شد بیقرار

مجرم عشقم سرم بر روی دار

تا افق تا بیکران ها با توام

تا غروب عمر دنیا با توام

تا ابد جاریست نامت بر لبم

نور ماهی و منم همچون شبم

  در نگاهم جز تمنای تو نیست

مومن عشقم خدایم جز تو کیست

  آمدم سویت،طوافت می کنم

همچو (عین)و(شین)و(قاف‍)ت میکنم

رو به تو زانو زدم در سجده ام

قبله عشقی و من هم بنده ام

  من چه ناقابل به درگاه توام

 مومن گه گاه و بیگاه توام

دوستت خواهم داشت

به همین واژه ی تبدار قسم

دوستت خواهم داشت

به همین قلب گرفتار قسم

دوستت خواهم داشت

به دل خسته وُ بیمار قسم

دوستت خواهم داشت

به تو و لحظه ی دیدار قسم

دوستت خواهم داشت

به همین حسرت بسیار قسم

دوستت خواهم داشت

به عیار تو به معیار قسم

دوستت خواهم داشت

به گُلِ سایه ی دیوار قسم

دوستت خواهم داشت

به همین لحظه ی اقرار قسم

دوستت خواهم داشت

هرچه باشی خوب یا بد دوستت دارم

غزل آغاز شد شاید بدانی دوستت دارم

که حتی لااقل اینجا بخوانی دوستت دارم

ز دل بر خاستم تا در غزل باران احساسم

نپنداری که من تنها زبانی دوستت دارم

از اوج چشمهایت جرائت پرواز می گیرم

زمینی هستم اما آسمانی دوستت دارم

تو را جان می فشانم اگر هزاران بار جان گیرم

هزاران بار با هر جان فشانی دوستت دارم

قسم بر لحظه اعدام بر رگبار مژگانت

به آن زخمی که بر دل می فشانی دوستت دارم

زدی آتش به جانم با کلامی آتشین اما

بدان من با همه آتش بجانی دوستت دارم

درون آیینه با یک نگاه ساده می فهمی

که تنها آنقدر که دلستانی دوستت دارم

به عاشق ماندن و تنهایی و پژموردگی سوگند

که تو حتی اگر با نمانی دوستت دارم

غزل پایان گرفت و من در اینجاخوب می دانم

بدانی یا ندانی جاودانی دوستت دارم

آمد و قلب مرا دزدید و رفت

بی قراری های من را دید و رفت

او گمان می کرد من دیوانه ام

♥هرشب وقتی تنـــها می شم حس می کنم پیش منی
دوباره گریم می گیره انگار تو آغوش منی♥

♥روم نمی شه نگات کنم وقتی که اشــک تو چشمامه
با اینکه نیستی پیش من انگار دستات تو دستامه♥

♥بارون می باره و تو رو دوباره پیشم می بینم
اشک تو چشام حلقه می شه دوباره تنها می شینم♥

♥قول بده وقتی تنها می شم بازم بیای کنار من
شبای جمعه که میاد بیای سر مــزار من ♥

♥دوباره باز یاد تو شد زمزمه ی نبودنم
ببین که عاقبت چی شد قصه ی با تو بودنم ♥

♥دیگه فقط آرزومه بارون بباره رو تنم
رو سنگ قبرم بنویس تنهاترین تنها منم♥

کاش میشد هیچ کس تنها نبود

♥

♥

گفته بودی با تو می مانم ولی...

♥

رفتی و گفتی و اینجا جا نبود

♥

سالیان سال تنها مانده ام

♥

شاید این رفتن سزای من نبود

♥

من دعا کردم برای بازگشت

♥

دست های تو ولی بالا نبود

♥

باز هم گفتی که فردا میرسی

♥

کاش روز دیدنت فردا نبود

♥

تو از دردی كه افتادست بر جانم چه می دانی؟

دلم تنها تو را دارد ولی با او نمی مانی

تمام سعی تو كتمان عشقت بود در حالی

كه از چشمان مستت خوانده بودم راز پنهانی

فقط یك لحظه آری با نگاهی اتفاق افتاد

چرا عاقل كند كاری كه بازآرد پشیمانی؟

به خــداحافــظـی تــلـخ تـو سـوگــنـد نــشــد
کـه تـو رفــتـی و دلـم ثـانـیـه ای بـنـد نـشـد

بـا چـراغـــــی هـمه جـا گـشـتـم و گـشـتـم در شـهـر
هـیــچ کـس ! هــیـچ کـس ایـنجا به تـو مانـنـد نـشـد

خواسـتـنـد از تـو بگویـنـد شـبـی شـاعـرها
عـــاقـبـت بـا قــلــم شــرم نوشـتـنـد : نـشـد

همش تو فکر رفتنـــــــــی دیگه نگــــات نمیکنم

شعرهای عاشقانمو میگم و پاره میکنم

                                                 بازی شطرنج چشات غرور شیشه ای مو شکست

نمی شه عاشقت نبود آخه کسی مثل تو نیست

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بــی وضــــو در کوچـــه لیلا نشســـت
عشق آن شب مست مستش کرده بود
فــــارغ از جـــام الــستــش کــــرده بــــود
ســجـده ای زد بـــر لــــب درگــاه او
پــــُر ز لـــیلــا شـــــد دل پـــــر آه او

گـــفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بــــر صلیب عـــشق دارم کرده ای
جـــــام لیلا را به دسـتـم داده ای
وندر این بازی شــکستم داده ای
نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیـلاســـــت آنم می زنی
خسته ام زین عشق، دل خونم نکن
من کـــه مجنونم تو مــــجنونم نــکن
مــــرد ایــــن بـــازیــچـه دیگر نیستم
این تو و لـــیلای تو... مــــن نیستم
گــــفت ای دیــوانه لــیلایــــــت منم
در رگ پنهان و پـــیــدایـــت منـــــم
ســــالها بــــا جــــور لیلا ســـاختی
من کنارت بـــــودم و نـــشناخـــتی
عــشق لــــیلا در دلـــت انـــداختم
صد قمــــار عشق یکجا بـــاخـــتم
کـــــردمـــت آواره صــــحرا نـــــشد
گفتم عاقل می شوی اما نــشد
سوختم در حسرت یک یـا ربــت
غیر لیلا بــــــر نــــیــامد از لــبت
روز و شب او را صـــدا کردی ولی
دیدم امشب با مـنی گفتم بلی
مطمئن بودم به من سر می زنی
در حــــــریم خانه ام در می زنی
حــــال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بی قرارت کرده بود
مرد راهش بـــاش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم

رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن
 
ابتدای یک پریشانیست حرفش را نزن